Είναι κάτι παλικάρια ρε παιδί μου που δεν τους πιάνει το μάτι σου.

Είναι κάτι παλικάρια ρε παιδί μου που δεν τους πιάνει το μάτι σου.

Είναι κάτι παλικάρια ρε παιδί μου που δεν τους πιάνει το μάτι σου.

Μπορεί να μην είναι αρκετά ψηλοί, μπορεί να μην είναι αρκετά γυμνασμένοι εμφανισιακά και οι άτιμοι κάθε φορά βρίσκουν τον τρόπο να κλείνουν τα στόματα. Ακόμα και τα στόματα των ανθρώπων του Αχιλλέα που τα γνωρίζουν από μωρά. Συνήθως όμως κλείνουν τα στόματα των φιλάθλων αφού στις μπασκετικές συζητήσεις που ακολουθούν στις αυλές των γηπέδων γίνονται μικροί μπασκετικοί ήρωες. Τους βλέπουν και λένε πριν το ματς Δαυιδ και Γολιάθ. Ο Δαυιδ είναι μην μπερδεύεστε..


Οι αθλητές γεννιούνται με ψυχή. Δεν περιμένουν από κανέναν στη ζωή τους να τους βγάλουν αυτό που έχουν μέσα τους. Με το ζόρι ενέργεια δε βγαίνει σε κανέναν άνθρωπο. Κλάσικό παράδειγμα οι αθλητές της Κ20. Από μικρά είχαν λύσσα για το παιχνίδι. Για το κλέψιμο, για το καλάθι, για τη νίκη, για την άμυνα, για την αδικία, για το χέρι και την αγκαλιά στο συμπαίκτη τους. Το βλέμμα τους πάντα γυαλίζει. Στη προπόνηση , στον αγώνα παντού… μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι ικανοί να φέρουν τον κόσμο ανάποδα για να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Και όταν δεν έρθει αυτό που θέλουν τα βάζουν ξανά και ξανά με τον εαυτό τους. Ποτέ με τους άλλους όπως κάνουν οι περισσότεροι. Ειλικρινά όλα τα παιδιά που βγαίνουν από τον Αχιλλέα θα θέλαμε να σας μοιάζουν και να πάρουν έστω και κάτι από αυτά που έχετε στη ψυχή σας.